சிறிது நேரம் கழிந்திருக்கும். என் பின்புறம் இருக்கையின் குஷன் சற்று அமுங்கியது. அவன் தன் காலை அங்கு வைத்திருக்கவேண்டும். சில நிமிடம் கழித்து அவன் கால் மேலும் முன்னேறியது. மெலிதாக என் பின்புறத்தில் பட்டுக்கொண்டிருந்தது. நான் அமைதியாக அமர்ந்திருந்தேன். அவன் கால் விரல்கள் இப்பொழுது மெள்ள என் பின்புறத்தில் உரச ஆரம்பித்தன. மிகவும் மெள்ளவும் பட்டும் படாமலும் அவன் கால் விரல்கள் பின்புறத்தில் விளையாடியது ஒருவிதமான கூச்சத்துடன் கூடிய இன்பத்தை தந்ததாலும் நான் அதைத் தடுக்க மனமின்றி அமர்ந்திருந்தேன். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அவன் தைரியம் அடைந்திருக்க வேண்டும். இப்போது அவன் கால்களின் அழுத்தம் கூடியிருந்தது. எனது பின்புறம் முழுவதும் அவ்ன் கால்கள் அளக்க ஆரம்பித்து இருந்தன. சிறிய இடைவெளியே இருந்ததால் அவன் உரசல்கள் எல்லைமீற வாய்ப்பில்லை என்பது ஒரு தைரியத்தை கொடுத்தது. அதே நேரம் அவனால் இதற்க்கடுத்து என்ன செய்ய முடியும் என்ற எதிர்பார்ப்பு என்னிடம் எழ ஆரம்பித்திருந்தது. ஒரு அன்னிய ஆடவன் என்னிடம் இவ்வளவு உரிமை எடுத்துக்கொள்ள அனுமதி தருவது தவறு என்ற எண்ணம் எழுந்த வேகத்திலேயே அடங்கியும் போனது. இப்போது அவன் கால் என்பிருஷ்டத்தின் இடைவெளியை நோட்டம் பார்க்க ஆரம்பித்து இருந்தது. மெள்ள காலின் அழுத்தம் கூடியிருந்தது. என் பின்புறத்தை காலாலேயெ நெம்பி என் சொர்க்கவாசலை தொட்டுப்பார்க்கவேண்டும் என்ற அவனது ஆசை எனக்கு புரிந்தது. நான் பின்புறத்தை சற்றே தூக்கினாலும் அவனுக்கு புரிந்திருக்கும் நான் அவனுக்கு ஒத்துழைக்க ரெடி என்பது. அவனை காத்திருக்க வைக்க நினைத்து நான் அசைவு எதுவும் காட்டாமல் உட்கார்ந்திருந்தேன்.
மெள்ள என் உணர்ச்சிகள் என்னை அடிமை கொள்ள ஆரம்பித்ததால் என் வலது கையால் என்சேலைத்தலைப்பை விலக்கி என் இடது கலசத்தை ஜாக்கெட்டுடன் தடவ ஆரம்பித்தேன். எனது காம்பு விறைக்கத் தொடங்கியது. எனது கலசம் விம்மத்துவங்குவதை ரசித்துக்கொண்டே எனது காம்புகளை விரல் நகத்தால் மெள்ள சீண்டிவிளையாடத்துவங்கினேன். எனது கணவர் அருகில் இல்லையெ எனும் ஏக்கம் எழ ஆரம்பித்தது. ஜாக்கெட்டின் ஹூக்குகளை அவிழ்த்து திமிறும் கலசங்களை நமக்கு நாமே திட்டம் போல் அழுந்தப் பிசையலாமா எனும் எண்ணம் தோன்றியது. இவ்வாறான எண்ணங்களில் கண்களை மூடி ரசித்துக்கொண்டிருந்த வேளையில் திடீரென்று பேருந்து நின்றது.
விளக்கைப் போட்டார் ஓட்டுநர். அது செங்கல்பட் புறவழிச்சாலை
பிரியும் இடம். அனிச்சையாக என் கைகள் சேலைத்தலைப்பை மூடியது. பின்புறம் இருந்த வாலிபனும் தன் கால்களை அவசரமாக அகற்றிக் கொண்டான். ஒரு வயதான பயணி ஏறினார். முன்புறம் ஏதோ ஒரு சீட்டில் அமர்ந்து கொண்டார். நடத்துநர் பயணச்சீட்டு தந்ததும்
விளக்கு மீண்டும் அணைக்கப்பட்டது. பின்சீட்டு ரோமியோ தனது கால் வேலையைத் தொடருவான் என எதிர்பார்த்து அமர்ந்திருந்தேன். ஆனால் அவ்வாறு எதுவும் நிகழவில்லை. பேருந்து நன்கு வேகம்
பிடித்தது. என் உணர்ச்சிகளும் ஒரு கட்டுக்குள் வரத் துவங்கியிருந்தது.
பின்புறம் அவன் இருக்கையை ஏதோ அட்ஜஸ்ட் செய்வதை அங்கிருந்து வந்த ஒலியின் முலம் உணரமுடிந்தது. பின் நிசப்தம். அசைவு எதுவும் இல்லை. கால்களால் அந்த சிறிய இடைவெளியில் எதுவும் செய்ய இயலாது என்பதை உணர்ந்து ஏமாற்றத்துடன் அவன் தூங்க ஆரம்பித்திருக்கவேண்டும் என நினைத்துக்கொண்டேன். என் நினைப்பு சற்று நேரத்தில் பொய்யாகும் என்பதை நான் அப்போது
உணரவில்லை. அவன் என்னை, எனது எதிர்ப்பின்மையை அசை போட்டு மேலும் முன்னேற முடிவு செய்யவே அந்த கால அவகாசம் என்பதும் அவன் சீட்டை சாய்வின்றி நேராக சரி செய்துகொண்டு என்
பின்புறம் உள்ள இடைவெளியை குறைத்துக் கொண்டுள்ளான் என்பதும் எனக்கு அவன் அடுத்த செயலில் இறங்கியபோதுதான் புரிந்தது. .....
தொடரும்.....இந்த இனிமைப் பயணம்........
No comments:
Post a Comment