நான் சுனில் குமார். ஹோசூரில் டி வி எஸ் கம்பெனியில் இஞ்சினியராக வேலை பார்கிறேன். எனக்கு வயது இருபத்தி ஏழு. இன்னும் கல்யாணம் ஆகா வில்லை. எங்க அம்மா மட்டும் சென்னை அடையாரில் எங்கள் சொந்த வீட்டில் இருக்கிறாள். நான் மாதம் ஒரு முறை வந்து அம்மாவை பார்த்து விட்டு போவேன். அம்மா கல்யாணம் பண்ணிகொன்னு சொல்லி ரொம்பவே கட்டாய படுத்தற. நான் தான் தள்ளி போட்டுகொண்டு இருக்கிறேன்.
எங்க வீட்டுக்கு பக்கத்தில் வீட்டில் இருக்கும் சுவாதிக்கு போன வருடம் தான் கல்யாணம் ஆனது. அவள் கணவனுடன் ஆழ்வார்பேட்டையில் இருக்கிறாள். நான் இந்த முறை வந்த போச்சு அம்மா சொன்னால்; நம்ம பக்கத்து வீட்டு சுவாதி இங்கே வந்து இருக்கிறாள். அவள் பிரக்னன்டாக இருக்கிறாள். நீள் அவள் போய் ஸ்வீட் வாங்கி கொண்டு போய் பார்த்து விட்டு வா. ஒரு நாள் மாலை எங்க அம்மா கொஞ்சம் வெளியே போன. நானும் அப்போ கிராண்ட் ஸ்வீட்டில் கொஞ்சம் ஸ்வீட் வாங்கிகொண்டு அவளை பாக்க போனேன். காலிங் பெல்லை அமுக்கி கொஞ்ச நேரம் பின் அவள் வந்து கதவை திறந்தாள். மெல்லிசான ஒரு நைட்டி போட்டு கொண்டு இருந்தா. முகம் கொஞ்சம் வெளுத்து இருந்தது. வயறு கொஞ்சம் ஒப்பித்தான் இருந்தது. உள்ளே வர சொன்னா. நானும் அவளும் பள்ளிகூடத்தில் ஒன்றாக படித்து இருக்கிறோம். நான் ஸ்வீட்டை கொடுத்துவிட்டு அவள் பிரக்னன்டாக இருபதற்கு வாழ்த்துக்கள் சொன்னேன். சிரித்தால். கொஞ்சம் வெக்கம் வந்தது. அவள் அப்பா அம்மா எங்கே என்று கேட்டேன். அவர்கள் சுவாதியின் மாமா வீட்டுக்கு போய் இருக்கிறார்கள். அவள் மாமா அயானவரத்தில் இருக்கிறார். அவர்கள் இரவு சாப்படை முடித்துக்கொண்டு தான் வருவார்கள். எனக்கு கொஞ்சம் போர் அடிக்கிறது. கொஞ்சம் நேரம் இரு பேசிக்கொண்டு இருக்கலாம்ன்னு சொல்லி விட்டு உள்ளே போய் காபி போட்டு கொண்டு வந்தா. நான் வாங்கிக்கொண்டு வந்த ச்வீடையையும் கொடுத்தா. நாங்கள் ரெண்டு பெரும் பேசிக்கொண்டே சாப்பிட்டோம். என் வேலை பற்றி கேட்டால். எப்போ கல்யாணம் பண்ணிகபோறேன்னு கேட்டா. இன்னும் ஒரு வருஷம் போகட்டும்ன்னு சொன்னேன். உன் லைப் எப்படி இருக்கிறதுன்னு கேட்டேன். கொஞ்சம் சிறிதா. கொஞ்சம் சோகம் இருக்குன்னு சொன்னா. எனக்கு கொஞ்சம் அதிர்ச்சி.
என்ன சுவாதி சோகம்ன்னு சொல்றே. உனக்கு உங்க வீடில் எதாவது பிரச்சனையான்னு கேட்ட்டேன். அது மாதிரி ஒன்னும் இல்லை. இது வேறே மாதிரி. நான் சொன்னேன். கொஞ்சம் புரியும்படிதான் சொலேன்.
அவள் சொன்னாள். எங்களுக்கு போன அக்டோபரில் கல்யாணம். இப்போ கிட்டத்தட்ட ஒரு வருஷம் ஆச்சு. நான் ஆறு மாதம் கர்ப்பம். என் கணவர் நாற்பது நாள் வேலையாக துபாய் போனார், எனக்கு மூணு மாதம் இருக்கும்போது போனார். இன்னும் வரவில்லை. இன்னும் வருவதற்கான நேரமும் ஒன்றும் சொல்லவில்லை. போன இடத்தில டிலே ஆகிறது. இங்கே நான் தனியாக செத்து கொண்டு இருக்கிறேன். மாமியார் வீட்டில் போர் அட்கிகர்துன்னு எங்க வீட்டுக்கு வந்தேன்.
அவர் இல்லாமல் என்னால் இருக்க முடியவில்லை. நீ என் பிரென்ட். உன்னிடம் சொல்ல எனக்கு வெக்கம் இல்லை. அவர் இல்லாமல் இந்த மாதிரி கற்ப காலத்தில் தனியாக இருக்க முடியவில்லை. அவர் பிரிவு என்னை வாடுகிறது. டாக்டர் சொன்னார். கர்ப்பம் தரிதா மூணு மாதம் முதல் ஒன்பது மாதம் வரை நீங்கள் தினமும் உடல் உறவு கொண்டால், குழந்தை பிறக்க எந்த கஷ்டமும் இருக்காது. மேலும் இந்த கற்ப காலத்தில் தான் நீகள் வாழ்கையை நன்கு என்ஜாய் பண்ண முடியும்ன்னு. ஆனால் நடப்பது ஏன்னா. இப்பவே எனக்கு ஆறு மாதம். அவர் வர இன்னும் குறைந்தது மூணு மாதம் ஆகும். அதுக்குள் எனக்கு குழந்தை பிறந்தாலும் ஆச்சர்யம் இல
No comments:
Post a Comment